Zamonamiz ne’matlaridan foydalangan holda, bugungi kunda odam 8 soatlik ish vaqtini dam olishsiz, mehnat ta’tilisiz va nafaqasiz hayolga ham keltira olmaydi. Ammo nisbatan yaqin o‘tmishda, o‘tgan asrning boshida, vaziyat butunlay boshqacha edi. Ekspluatasiya sinflarining ekspluatatorlarga munosabati dahshatli bo‘lgan, shuningdek, ma’rifat g‘oyalariga zid kelardi.

1817 yilda ingliz tadbirkori, faylasuf va o‘qituvchisi Robert Owen «8/8/8» qoidasini quyidagicha bayon qildi: «Sakkiz soat – bu mehnat. Sakkiz soat dam olish. Sakkiz soat – uyqu». Amerika va Yevropa fabrikalarida ish kuni 12 soatdan 15 soatgacha bo‘lganligi sababli, bunday fikrlar ijtimoiy rezonans keltirib chiqardi.

Faqat 1866 yilda Xalqaro ishchilar hamkorligi kongressida Karl Marks va Friedrich Engels yana 8 soatlik ish kunini kiritishni taklif qilishdi. Natijada, 1 may kuni Chikago va AQSHda ommaviy ish tashlashlar tashkil etildi. Ularning ishtirokchilari ish vaqtini qisqartirishni, bolalar mehnati bekor qilinishini va ijtimoiy kafolatlar berilishini talab qildilar.

Ushbu tadbir hukumatlarni yon bosishga majbur qildi. Meksika dunyoda birinchi bo‘lib 8 soatlik kunlik ish bo‘yicha qonun qabul qildi. Rossiyada bunday ish kuni sovet hokimiyati o‘rnatilgandan keyingina joriy etildi. Bolalar mehnati ham bekor qilindi, ijtimoiy kafolatlar paydo bo‘ldi va zavod ishchilariga munosabat sezilarli darajada yaxshilandi.